ล้มทั้งยืน!! ฉันโดนข่มขืนตอน 13 ปี ผ่านไป 7 ปีฉันแต่งงาน พอสามีและแม่รู้ความจริง กลับทำแบบนี้กับฉันอีก

โดนข่มขืนตอนอายุ13 ทำให้มีลูกไม่ได้ เมื่อสามีและแม่ต่างรู้ความจริง กลับทำแบบนี้!!!

แม่ของสามีเธอดีกับฉันมีมาก ไม่ว่าเธอจะพูดจาหรือสายตาที่เธอมามอง ล้วนแล้วแต่แสดงถึงความรักและความเอ็นดูที่เธอมีให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นคนสำคัญ และเป็นลูกสาวของเธออีกคนหนึ่ง ทำให้ฉันรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่น ในแบบที่ฉันไม่เคยได้รับมันมาก่อน

แม่ของฉันเป็นคนเวียดนาม หลังจากที่ฉันเกิดได้ไม่นาน แม่ก็ต้องกลับไปดูแลยายที่เวียดนาม ทำให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ฉันโตมาโดยไม่มีแม่คอยดูแลอยู่ข้างๆ ดังนั้นฉันก็เลยมีนิสัยแก่นๆ เหมือนเด็กผู้ชายซะมากกว่า เนื่องด้วยบ้านเรามีฐานะยากจน พ่อจึงต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อหาเงินมาจุนเจือค่าใช้จ่ายภายในบ้าน ดังนั้นฉันจึงทำงานบ้านทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็น ทำกับข้าว ซักผ้า กวาดบ้านถูบ้าน เป็นตั้งแต่อายุ 8 ขวบ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย แถมยังเป็นเด็กไม่มีแม่ ฉันจึงไม่มีกะจิตกะใจในการเรียนหนังสือ ทุกๆครั้งที่ผลการสอบออกมา ฉันมักจะอยู่รั้งท้ายตลอด

หลังจากนั้นฉันก็ทำงานฝีมืออยู่ที่บ้าน หาเงินค่าขนมเล็กๆน้อยๆ พร้อมกับดูแลพ่อไปด้วย เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากขึ้น ดูแลกันมากขึ้น เพราะชีวิตที่ยากลำบาก ทำให้ฉันต้องทำงานตั้งแต่เด็ก มันเลยทำให้ฉันดูโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกัน แต่ว่าฉันก็ได้ส่วนดีของแม่มานะ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างและสัดส่วนที่ดีเกินวัย แต่มันนำมาซึ่งความหายนะให้กับครอบครัวเรา

　ในวันที่พ่อทำงานกลับบ้านดึก ฉันถูกจิ๊กโก๋ประจำหมู่บ้านบุกเขามาข่มขืน ฉันเจ็บจนไม่สามารถขยับตัว เมื่อพ่อกลับบ้านมา เห็นฉันในสภาพนี้ พ่อโกรธมาก ตามไปฆ่าจิ๊กโก๋คนนั้นทันที วันถัดมาพ่อก็ถูกจับเข้าคุก เมื่อฟื้นฟูร่างกายหายดีแล้ว ฉันจึงตัดสินใจออกไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก ออกไปหางานทำและใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว

(ภาพจาก ctitv)

    จนฉันอายุได้ 20 ปี มีผู้ชายคนหนึ่งได้เข้ามาเติมเต็มชีวิตฉัน เขาทำให้ชีวิตที่มืดมนของฉันกลับมาสดใสขึ้น เขาแก่กว่าฉัน 4 ปี ที่สำคัญเขาและแม่ ไม่สนใจอดีตของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว แถมแม่ของเขาก็ดีกับฉันเอามากๆ มันทำให้ฉันได้รับความรักความอบอุ่นของผู้เป็นแม่อย่างที่ฉันไม่เคยได้มันมาก่อน

    หลังจากแต่งงาน แม่ของเขาก็ยังปฏิบัติกับฉันเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง ช่วยฉันซักผ้า ทำกับข้าว แถมเธอยังพูดตลอดว่า หากว่าพวกเรามีลูกเธอจะทำหน้าที่รับผิดชอบดูแลจัดการทุกอย่างเอง ไม่ให้ฉันต้องเหนื่อยใจเลยสักนิด

    พวกเราทั้งคู่ก็อยากมีลูก แต่ทว่าโชคชะตากลับเล่นตลกกับฉัน พวกเราทั้งคู่ต่างก็พยายาม แต่ผ่านมาสองปีแล้วฉันก็ไม่มีท่าทีว่าจะท้อง จนแม่ต้องพาฉันไปตรวจ

    หมอบอกว่า เพราะฉันถูกข่มขืนในครั้ง ไม่ได้รับการดูแลและรักษาที่ถูกต้อง ทำให้มดลูกผิดปกติ ไม่สามารถมีลูกได้ ฉันแทบหมดแรงเมื่อได้ยินแบบนั้น พระเจ้ายังลงโทษฉันไม่พออีกเหรอ

　พวกเขาดูผิดหวังที่ฉันไม่สามารถมีลูกให้ได้ พวกเขาก็ทำตัวแปลกๆไป เหมือนมีความลับอะไร ที่อยากให้ฉันรู้ แต่ต่อมาฉันก็ได้รู้ความจริง ในสิ่งที่พวกเขากำลังปิดบังฉันอยู่

    วันนั้น ฉันเลิกงานเร็วเป็นพิเศษ กลับบ้านไปพบแม่ที่กำลังรองเท้าอยู่หน้าประตู เหมือนว่ากำลังจะออกไปข้างนอก เธอเหลียวมาเห็นฉันและยิ้มแหยๆให้ แถมยังลากฉัน ให้ออกไปซื้อของเป็นเพื่อนเธอ

　แต่ระหว่างนั้นฉันเหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงวางอยู่หน้าประตู ก่อนหน้านี้ฉันสังหรณ์ใจไม่ดี ว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้น และยิ่งวันนี้ได้เห็นปฏิกิริยาของแม่และรองเท้าส้นสูงที่วางอยู่หน้าประตู มันต้องมีอะไรแน่ๆ

ความรักมักจะทำให้คนเราไม่มีเหตุผล ฉันผลักแม่ออกและเดินเข้าไปในบ้าน พบสามีกับผู้หญิงแปลกหน้า กำลัง...กันบนเตียง หลังจากเกิดเรื่อง เขารับสารภาพว่านอกใจมีผู้หญิงคนอื่น แม่ก็ได้แต่ขอโทษฉัน เธอบอกว่าที่พยายามปิดบังฉันเพราะ แค่อยากให้ลูกชายมีลูก ไว้สืบทอดตระกูล

( ภาพประกอบจาก 900 )

　ได้ยินแบบนี้ หัวใจฉันแทบสลาย ฉันไม่อยากจะเข้าใจอะไรทั้งสิ้น คนที่ฉันรักและไว้ใจ ฉันที่ให้รอยยิ้มให้ชีวิตใหม่ กลับกลายมาเป็นคนที่ทรยศฉันซะเอง ให้เกลียดก็เกลียดไม่ลง แต่จะให้ทำใจก็ทำไม่ได้ และฉันก็ไม่อยากหย่า ไม่อยากเสียครอบครัวไปอีก ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของใครเหรอ ฉันผิด? เขาผิด? หรือใคร? หรือเพราะโชคชะตากำหนดมาให้ฉันต้องมีชีวิตแบบนี้ ...

ทีมา:http://www.siamdrama.com/view-3317.html